نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

آنتی‌اکسیدانت‌ها باعث تسریع سرطان ریه

مطالعات زیادی نشان داده‌اند که آنتی اکسیدانت‌ها مانع از پیشرفت سرطان می‌شوند. مطالعه جدیدی از آکادمی سالگرنزکای دانشگاه گوتنبورگ سوئد نشان داده است که ممکن است این مواد باعث تسریع پیشرفت سرطان ریه شوند.

آنتی‌اکسیدانت‌ها مواد شیمیایی هستند که در برخی مواد دارویی، غذاها و افزودنی‌های خوراکی وجود دارند. در بدن، آنتی‌اکسیدانت‌ها با رادیکال‌های آزاد مقابله و آن‌ها را خنثی می‌کنند. رادیکال‌های آزاد موادی هستند که بصورت بالفعل برای سلول‌ها مضرر هستند.

با وجود اینکه رادیکال‌های آزاد بصورت طبیعی در بدن تولید می‌شوند و در بسیاری از روندهای طبیعی بدن نقش ایفا می‌کنند، در مقادیر بالا می‌توانند باعث تخریب محتویات سلول از جمله DNA، پروتئین و غشای سلول شوند. این روند ممکن است باعث بروز سرطان شود.

مطالعات آزمایشگاهی بر روی حیوانات نشان داده است که آنتی اکسیدانت‌ها می‌توانند برخی از انواع آسیب‌های سلولی ناشی از سرطان را بهبود بخشند اما مطالعه جدید دانشمندان سوئدی خلاف این فرضیه را عنوان کرده است.

 

آنتی‌اکسیدانت‌ها مانع از فعال شدن پروتئین p53 می‌شوند

این تیم پیشرفت تومور را در دو گروه از موش‌های مبتلا به سرطان ریه مورد بررسی قرار دادند.

یکی از گروه‌ها در رژیم غذایی خود ویتامین E و استیل سیستئین دریافت نمودند. مقادیر دریافت برمبنای مقادیر نرمال دریافت این مواد در رژیم غذایی انسان همسان‌سازی شد. گروه دیگر رژیم غذایی مشابه اما فاقد آنتی‌اکسیدانت‌ها را دریافت کردند.

محققین دریافتند که موش‌های دریافت کننده آنتی‌اکسیدانت اضافی، ۳ برابر بیشتر تومور داشته و ۲ برابر سریع‌تر از گروه مورد مقایسه تلف شدند.

علاوه بر این موش‌های دریافت‌ کننده آنتی‌اکسیدانت اضافی، تومورهای بزرگتری نسبت به گروه کنترل داشتند.

پروفسور برگو، رهبر این تیم تحقیقاتی، مکانیسم پیشرفت تومور را چنین ارزیابی می‌کند:

 

هنگامی که آنتی‌اکسیدانت‌ها به رادیکال‌های آزاد حمله می‌کنند پروتئینی تحت عنوان p53 غیرفعال می‌شود. این پروتئین اثر خنثی‌سازی تومورها را بر عهده دارد و در صورت حذف آن تومورها با سرعت و تهاجم بالاتر رشد می‌کنند.

 

پیامد‌هایی برای بیماران مزمن ریوی

این دانشمندان یادآور شدند که استیل سیستئین آنتی‌اکسیدانتی است که بیشتر توسط بیماران مبتلا به بیماری مزمن احتقانی ریوی (COPD) مورد استفاده قرار می‌گیرد، این آنتی‌اکسیدانت قابلیت حل موکوس را دارد.

پروفسور برگو در مورد پیامدهای این یافته برای بیماران ریوی می‌گوید:

بسیاری از بیماران COPD سابقه استعمال دخانیات داشته و بنابراین ریسک بالاتری برای ابتلا به سرطان ریه دارند. برای توصیه به این بیماران در خصوص مصرف استیل سیستئین بسیار زود است اما مطالعه ما نکات شفافی را مشخص نموده که نیاز به مطالعه بیشتری در این زمینه وجود دارد.

با این وجود پروفسور لیندال از همین تیم تحقیقاتی عنوان می‌کند که بیماران COPD نباید با تکیه بر یافته‌های مطالعه ما دریافت استیل سیستئین را متوقف کنند. او تاکید می‌کند که مطالعه حاضر ریسک بروز سرطان را مورد بررسی قرار نمی‌دهد، بلکه میزان تاثیر آنتی‌اکسیدانت‌ها بر نحوه پیشرفت سرطانی که وجود دارد را مورد بررسی قرار می‌دهد.

این تیم تحقیقاتی در نظر دارد در مورد میزان تاثیر آنتی اکسیدانت‌ها بر انواع دیگر سرطان متمرکز شود. همچنین آن‌ها علاقمندند که در خصوص نقش آنتی‌اکسیدانت‌ها در بروز سرطان در موش‌های سالم تحقیق کنند.

بلاگ نوند سلامت قبلا در خصوص اثر استرس اکسیداتیو بر سرکوب تومور مطلبی منتشر نموده است

 

منابع

 

Sayin VI, Ibrahim MX, Larsson E, Nilsson JA, Lindahl P, Bergo MO. Antioxidants accelerate lung cancer progression in mice. Science translational medicine. 2014 Jan 29;6(221):221ra15-.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

آیا آنتی‌اکسیدان‌ها سرعت پیشرفت سرطان را افزایش می‌دهند؟

مطالعات جدید نشان می‌دهد که افراد سیگاری و سایر افراد مبتلا به بیماری ریه، خطر پیشرفت بیماری را در صورت مصرف مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی نشان می‌دهند.

محققان در سوئد گزارش دادند که آنتی‌اکسیدان‌ها به سرعت پیشرفت سرطان را با کوتاه شدن یکی از پاسخ های کلیدی ایمنی بدن به سلول‌های بدخیم نشان می‌دهند. دوزهای نرمال ویتامین E و دوزهای کمتر از آنتی‌اکسیدان استیل‌سیستئین باعث افزایش رشد تومورها در موش‌های مبتلا به سرطان ریه می‌شوند.

دکتر مارتین برگو در یک کنفرانس مطبوعاتی بیان کرد: “ما دریافتیم که آنتی‌اکسیدان‌ها باعث افزایش سه برابر تعداد تومور‌ها شده و رشد تومورها را تشدید می‌کنند.” آنتی‌اکسیدان‌ها، موش‌های مبتلا به سرطان را دو برابر سریع‌تر می‌کشند و تأثیر آن به صورت وابسته به دوز است. اگر دوز کمتری به موش‌ها تزریق کنیم، تومورها رشد کمی نشان میدهند و اگر دوز بالاتری از آنتی‌اکسیدان تزریق کنیم، تومورها رشد بیشتری را نشان می‌دهند.

برگو مدیر مرکز سرطان در دانشگاه گوتنبرگ گفت که یافته‌های مربوط به این موضوع بسیار با اهمیت هستند زیرا استیل‌سیستئین برای بهبود تنفس در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریوی یا COPD مورد استفاده قرار می‌گیرد. اکثر افراد مبتلا به COPD را افراد سیگاری تشکیل می‌دهند.

آنتی‌اکسیدان‌ها از طریق جلوگیری از آسیب سلولی ناشی از مولکول‌هایی به نام رادیکال‌های آزاد، بدن را از بیماری محافظت می‌کنند. این رادیکال‌ها می‌توانند به تقریبا هر چیزی در داخل سلول، از جمله DNA، آسیب برسانند و آسیب DNA می‌تواند منجر به سرطان شود.

هنگامی که بدن تشخیص می‌دهد آسیب DNA سلولی رخ داده است که می‌تواند منجر به سرطان شود، پروتئین مهار‌کننده تومور به نام p53 آزاد می‌شود. محققان در آزمایشات بالینی بر روی سلول‌های سرطانی موش و انسان، متوجه شدند که آنتی‌‌اکسیدان‌ها، آزاد شدن p53 را متوقف می‌کنند و باعث آسیب DNA در سلول‌های سرطانی توسط رادیکال‌های آزاد می‌شوند. در اثر کاهش آسیب  DNA، آنتی‌اکسیدان در حقیقت به سلول‌های سرطانی کمک می‌کند تا از تشخیص جلوگیری کنند.

یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که افرادی که تومور‌های ناشناخته در ریه خود دارند، باید از مصرف آنتی‌اکسیدان‌های اضافی جلوگیری کنند.

برگو گفت: “اگر سرطان ریه دارید یا خطر ابتلا به سرطان ریه نشان می‌هید، آنتی‌اکسیدان‌های اضافی ممکن است مضر باشند و باعث رشد سریع تومور شوند.” آزمایشات انسانی در دهه های 1980 و 1990 نشان می‌دهد که آنتی‌اکسیدان‌های بتا کاروتن، ویتامین A و ویتامین E، میزان بروز سرطان ریه را در افراد سیگاری افزایش می‌دهد.

بدن انسان، آنتی‌اکسیدان‌های مورد نیاز خود را تولید می‌کند، و با مصرف مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی که از مواد غذایی تامین می‌شوند ، توانایی بدن برای مبارزه با سرطان و بیماری افزایش می‌یابد. این یک باور قدیمی در زمینه تاثیر آنتی‌اکسیدان‌ها بر سرطان است که امروزه با تحقیقات بیشتر زیر سوال می‌رود.

مسیرهای پیچیده و چرخه‌های فراوانی در بدن وجود دارد که باید در جهت تشخیص صحیح تاثیر آنتی‌اکسیدان‌ها در بیماری سرطان مطالعه شوند. با این حال،در سوئد تا زمان مطالعات بیشتر، مصرف مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی در بیماران مبتلا به سرطان ریه ممنوع شده است.

 

منابع:

Emfietzoglou, R., Spyrou, N., Mantzoros, C.S. and Dalamaga, M., 2019. Could the endocrine disruptor bisphenol-A be implicated in the pathogenesis of oral and oropharyngeal cancer? Metabolic considerations and future directions. Metabolism91, pp.61-69.

Cipolletti, M., Solar Fernandez, V., Montalesi, E., Marino, M. and Fiocchetti, M., 2018. Beyond the antioxidant activity of dietary polyphenols in cancer: the modulation of estrogen receptors (ers) signaling. International journal of molecular sciences19(9), p.2624.